Goodnight Saigon
14 oktober 2018 - Ho Chi Minh-stad, Vietnam
Wat een dagje alweer.
We zijn nog steeds in Ho Chi Minh stad ( of Saigon volgens alle Vietnamezen hier in het zuiden) , maar morgen gaan we verder naar ee Mekongdelta iets verder. Vanmorgen zijn we met zijn allen naar de Cu Chi tunnels geweest, dit is een zeer toeristische trekpleister, zoveel groepen dat er waren! Maar het was wel een plek om weer even stil te staan bij de gruwelen van de oorlog. Ben zelf even met mijn lange lengte even in zo een tunnel geweest en ik paste er net in ( en die hebben ze dan nog aangepast door iets hoger en breder te maken zodat die lange Europese toeristen er zouden inpassen en de sfeer even kunnen opsnuiven. Ik sta wel versteld van de vindingrijkheid van de Vietnamezen, hun kennis van de natuur kwam toch wel zeer goed van pas, zo gebruikten ze termieten om verluchtingsgaten te maken voor hun tunnelsysteem, ...je moet er maar opkomen! Voor de kenners, verwijst mijn titel vandaag naar de titel van een protestliedje tegen de Vietnam oorlog nl Goodnight Saigon van Billy Joel.
Toen we na de excursie aan de tunnels terug in Saigon waren, ben ik terug op stapbgegaan met Yvonne en Johan, we hadden dezelfde ideëen en plannen dus waarom niet weer samen op pad. Maar ... de maag wil ook wat, en we zijn dqn maar eerst gaan lunchen, in pho 2000, dit is het restaurantje waar niemand minder dan Bill Clinton is gaan eten. Dus deze moesten we zeker uitproberen, wat we dachten dat een klein kommetje soep zou worden bleek een zeer grote te zijn...en hadden we dan nog springrolls bij besteled. Het eten is hier dus niet in kleine mensjesformaat. Had ik wel 1 probleem: het lukt nog steeds niet met die stokjes... dan maar de regeltjes breken en met rode kaakjes een vork bijvragen.
Hierna hebben we een grote wandeling gemaakt in de binnenstad, en na een ganse dag rondgewandeld te hebben hadden we zo een grote dorst dat we het eerste beste terrasje zijn opgestapt. Cafe de la,poste, en hoe kan het ook anders dese was gelegen naast het postkantoor. Zaten we daar rustig te genieten hoorden we plots muziek van Guus Meeuwis....we geloofden onze oren niet!! Waren we in een café terechtgekomen waar de manager dus van Nederland afkomstig was, wat een toeval. Die jongen ( Thomas) bleek trouwens blij om nog een keer Nederlands te kunnen praten en wij waren blij met al de lokale informatie die hij ons gaf.
deze reis maak ik met Djoser
